Veroniki Dalakoura
Wielkanoc
Rozumny zwrot na drodze. Odchodzą pędem dni, wianki, które wyskubują swymi napuchniętymi paluszkami biedacy. Są i byli rozdrażnieni ciepłą wodą, plątają się im imiona w jąkaniu.
Z drzewa drzazgi w oczach
z wianka krew
na balkonach.
z tomu „Karnawałowicz”, 2011, tłum.: Leszek Paul
Kiki Dimoula
Wielkanoc w piekarniku
Beczało koźlę uparcie ochryple.
Otworzyłam piecyk z gniewem co wrzeszczysz spytałam
goście cię usłyszą.
Twój piecyk nie grzeje, beczy
zrób coś inaczej wyposzczone zostanie
święto okrucieństwo to wasze.
Rękę do środka włożyłam. Doprawdy.
Lodowate czoło nogi kark
trawa pastwisko turnie
rzeź.
z tomu: „Minutą wspólnie”, 1998, tłum.: Leszek Paul
Aristea Papaleksandrou
Wiosenny seans
Mroczne było
niebo snu
Potem nastał
mroczny dzień
Mężczyźni kobiety ciżba
obcych sobie towarzystw
Ten pan ta
z białą szyją
Ten pan ta
– Z czarnym rewolwerem
Kształty o martwym spojrzeniu
machają do mnie coś mówią
Ciągnę ich wszystkich do pracy
na tajne spotkanie
z zrzeszonym
w domu maklerskim na zgromadzenie
ogólne do urzędu podatkowego
Sprzedają swoje życie wyprzedaję
sale zastawione stoły
olśniewające libacje
mojego snu mojej jawy
siebie samą duszą i ciałem
całe swoje dobra
sprzedaję siebie wyprzedaję
całe dobra
przeszłość
ten z białą szyją
z czarnym rewolwerem
Postacie
chyże
głęboko ukryte
tajemnice
uratowało się wszystko
I morderca zabójcy
z prześlicznym alibi
daleko gdzieś na Gwadelupie
Uratowali się wszyscy
z wyjątkiem mnie
która ich wszystkich śniła
II
Dotychczas sen
a teraz wyrocznia
Sny bez śnienia
Jesień bez deszczu
Papieros na zewnątrz
Naga na mrozie
Nikt się nie ogrzeje
Nikt nie zmarznie
Zewsząd bicze ulewy
Zewsząd bicze żaru
Nieskalany jak zanim
zostaniesz
A więc
nie jestem jedyną
dobrze to powiedziałeś
I nade wszystko
gdy się nie spodziewasz
innym słońcem
rozjaśni się twój świat
z tomu „Mija nas”, 2015, tłum.: Leszek Paul
Kiki Dimoula
Replika zimy
Zima.
Sroga ta anatema
zdaje się nudzić
niniejsze zdjęcie
tak jakbym marzła
chociaż pokazuję się ubrana ciepło
w zimowe palto
i o kołnierz zadbałam by był
podniesiony
chociaż nasza przezorność
raczej zdobi niż grzeje
twardo ręce trzymam
ściśnięte w kieszeniach.
Nie z chłodu.
Dla kary. Skoro mnie wymierzyły.
Ciemne morze w kierunku którego się zanurzam
lekkim tchórzostwem mnie ubarwia
spojrzenie oddalone zamknięte
w swym własnym zmrużeniu.
Tak właśnie wiernie mnie namalowałeś
taką jaką byłam.
Szkoda.
Gdyby twoje natchnienie
miłością zapłonęło by tylko palto mi zdjąć
przytulnie nastałaby wiosna
morze by rozkwitło
i te bzdury co plotę.
z tomu "Przeprowadziliśmy się ościennie", 2007 tłum.: Leszek Paul
Athina Papadaki
Persefona
Od służby męża, w ciemnościach tężeję.
A wtedy
u mamy jeszcze, miałam, skarżyć się nie mogę,
wyprawę białą, jedyną biel
co znałam.
Wiosnę zhańbiono imieniem moim.
z tomu: „Owieczka oparów”, 1983 tłum.: Leszek Paul
Athina Papadaki
Prasowanie
Chmury w kształcie mózgu
cwałują po czystej szybie,
kiedy wstaje błękit
prasuję
w wachlarzach pary wilgotną koszulę.
Porządek rzeczy mnie odpycha.
Ciężka kotwica tytułuje mnie morskim dnem, więc jestem niezbędna.
A jednak
schylam się ku dezercji tak jakbym nigdy nie przekroczyła
linii kalii.
Patrz, to ona
nasza planeta i jej kosztowne wymogi!
Co za niezłomność by nie ulec dostojnej gospodyni.
Wiele już lat
ten kosz na bieliznę
pełen ubrań co jak stulone owieczki,
pęta mnie
zżera moją piosenkę.
Wpadam niemal w panikę.
Szukam jakiegoś imienia dla moich nagich łokci.
Kiedy,
niemy mebel
wpatruje się w morze
dotykam go,
jego kurz na moich palcach jest przednim towarzystwem.
z tomu: Owieczka oparów (Αμνάδα των ατμών, 1983)
Kiki Dimoula
Trochość świata / Το λίγο του κόσμου
Fotografia ręki
Tutaj, uniknąłeś przygody
ponownego zaistnienia
jest tylko twoja ręka
w kwadratowej nocy fotografii.
Jak zmartwychwstanie tnie papierowy wszechświat
samotna i wznosi się do góry,
jak nagle
co pozbawia nas Trochości świata.
Z niebem cztery na cztery gdzie się zaczyna?
Lecz przecież bezdech wymiarów
to nasienie cudów.
Przekręcam fotografię
bo uzależnia
długotrwałe używanie cudów.
Tutaj przypomina rękę
odciętą od ciała tancerza
w chwili gdy mówił opa,
gdyż inny obrót szykowała dusza
a inny mogło ciało.
Przeciwstawny rytm łamiący
melodie
i kończyny.
Przekręcam fotografię.
Ręka spaceruje
po cichym podłużnym wrześniu
licznych i niemych prawd.
Tutaj, ręka co zapewne wyryła
jedno do zobaczenia wkrótce
na pierwszym kamieniu ludzi.
Życzenie co wschodzi gdy zasiane jest
w glebie fotografii jedynie.
Jeden mały ruch
ręka ponownie zmienia
śluby zawieszenia.
Teraz, podobna pieszczocie wznoszącej się
po długich włosach pamięci.
Ach, na co tyle podobieństw
na tym jedynym świecie?
Upuszczam zdjęcie.
I ręka twoja zostaje
dłoń odwrócona
ku chmurze chiromantce jakiejś
co czyta:
z tobą nie widzi by mnie łączył
wspólny wysiłek przy jarzmie.
Razem nie uniesiemy
ani zmarłego z ziemi
ani kwiatka.
z tomu: „Trochość świata", 1971, tłum.: Leszek Paul
Athina Papadaki
Zmywanie garów
Razem ze światłem opada kurz.
Sterta brudnych garów mnie wyczekuje
jak góra swojego proroka,
exodus ku bieli
daremny
daremny
gdy miażdżą mnie terminy, przykazania.
Innym razem
wędruję przejrzysta.
Godzina karmienia posmaku nie ma.
z tomu: „Owieczka oparów”, 1983, tłum.: Leszek Paul
Αθηνά Παπαδάκη – Athina Papadaki urodziła się w Atenach. Studiowała Nauki polityczne, pracowała jako dziennikarka i producent znanej audycji radiowej. Debiutowała w 1974 od tego czasu wydała 12 poetyckich zbiorów. Jest autorką licznych książek dla dzieci. W 2010 została laureatków prestiżowej nagrody Lamprosa Porphyrasa przyznawanej przez Akademię Ateńską za tom „ Με λύχνο και λύκους“.
“Αρχάγγελος από μπετόν”, Μαυρίδης, 1974
„Owieczka oparów”“Αμνάδα των ατμών”, Εγνατία, 1980
“Γη και πάλι”, Εγνατία, 1986, Καστανιώτης, 1995
“Ωχροτάτη έως του λευκού”, Καστανιώτης, 1989
“Λέαινα της βιτρίνας”, Καστανιώτης, 1992
“Η άγρυπνη των ουρανών”, Καστανιώτης, 1995
“Στη βασιλίδα του εξώστη”, Καστανιώτης, 1998
“Ο θάνατος και η Κόρη”, Καστανιώτης, 2001
“Προς άγνωστον”, Καστανιώτης, 2005
“Με λύχνο και λύκους”, Νέδα, 2010
“Θαύμα ιδέσθαι”, Ιδιωτική έκδοση, 2012
“Το κοπάδι”, Αθήνα, Έναστρον, 2014
© Hero Hokwerda (Translated by Ko Kooman)
http://www.poetryinternationalweb.net/pi/site/poet/item/2451/20/Athina-Papadaki
Aristea Papaleksandrou
Współwłasności
(nawiedzane na Pilio)
Dla nikogo nie nadeszło zamieszkalne
to lato
A co do tego tygodnia
spotkań
ekscytacje wypłukał
______łakome
Serpentynowa droga
kipiąca
osuwająca się w bezmiar
martwe psy na
______ asfalcie
ciernista myśl o wodzie
ciernisty oddech
I gdy dostrzegłeś
pobladły
te pierwsze nawiedzone
od lat niezamieszkałe
wszystkie zawołały do ciebie
odemknij
Morze, morze
odemknij morze
Jednopiętrowe dwupiętrowe
opustoszałe w tej głuszy
Drzwi nie ma
i klucz złamany
Morze
Inaczej cię wysuszy
Jednopiętrowe dwupiętrowe
Ani jednego zamieszkalnego
do życia do dzielenia
kolejnego lata
Morze, morze
onegdaj rozkwieconych
Pilionskich rajów
Morze w dali
Dla nikogo nie nadejdzie
zamieszkalne kolejne lato.
z tomu „Mija nas”, 2015, tłum.: Leszek Paul