Dimitra Ch. Christodoulou
Festyn
Z głową ciężką od mądrości,
Celów osiągniętych, nieświeżych
I pamięci o muzyce jednej z tych
Co rozpalają w błękitne noce
Wychyliłam się przez okno,
By zobaczyć swój powszechny pogrzeb.
Ławki rozstawione wzdłuż całej alei.
Kandyzowane owoce, kadzidła,
Plastikowe zabawki i małe wota.
Za nimi straganiarze z uśmiechem
Jakby ich nagły ból żebra przeszył.
Monetami ciężkimi jak z ołowiu
Klienci silą się płacić.
Taszczą je spocone małolaty,
A mój anioł hojnie rozdaje im kieszonkowe.
Koniec końcem, oto i ja z moim konikiem!
Jakże mi do twarzy w tej gwiezdnej sukience!
W życiu nie byłam ładna a jednak teraz
Księżyc przy mnie blednie.
Tłum smutnych świętujących
Podąża w rytmie kapeli
Do chwili gdy zamykam okno
I w strzępach światła pierzchnie
Liżąc karmelowe jabłka.
Teraz mogę pochylić się nad kartkami,
By pisać teksty takie jak te: Płonne.
z tomu: “Nadmorska osada”, 2017, tłum.: Leszek Paul