Veroniki Dalakoura
Demetra
Strapiony mówię do was z oblężonego miasta. Panna młoda nogę swą prawą pogrzebała w kwiatach i we łzach, co suknię jej zmoczyły. I śpi teraz jej czarny kochanek, ściska jej dłoń jako znak bezgranicznej uległości. Jakże kochaliście mnie, jakże kochało mnie to jaskółcze gniazdo, które nazwano Aurora Borealis!
(Znalazłem ją w ciele, które już nie ma więcej łez, bowiem równo przekląłem wszelkie cnoty i wszelakie nieba ).
z tomu „Rozkład miłości”, 1976, tłum.: Leszek Paul