Ostateczne Zdrowaśki wieczorem nieskończone moje które ci posyłam i zdrowyś tegoż W żadnym razie przekaże ci boska gorliwość.
Omdlewając osuwają się fiołki z chwytu łagodnej pogody uprawnienie rok minął jak je widziała.
Zdrowaś uporczywości kwiatów w cyklicznym waszym powrocie zdrowaś uporczywości niepowrotu kultywujesz gruntownie martwych. Zdrowyś ciemności uścisku co uznajesz za uzasadnione nie widziały cię od nim się narodziłeś. Zdrowaś twoich oczu przed otwarciem trwogo zdrowaś łaski pełna obietnico beznadziei że twoje spojrzenie odważy się ponownie kiedyś otworzyć na moje, wylękłe. Zdrowaś twoich oczu trwogo przed otwarciem – pamięci „wejściówka” niech przychodzi patrzeć kiedy tylko chce na jutrzeńka dzień stracony znacząca.*
A tobie świecie co zniżasz się by żyć tak długo jak potrzebuje cię traf by zaowocowały cierpienia twoją żyzną wytrzymałością, co upokarzasz się by żyć by rzucił ci dobry wieczór podczas swej wędrówki księżyc brzuchomówca co ci powiedzieć? Bądź pozdrowiony i ty.
————————————————————
*Zmieniony przez K.D. cytat z Akatystu: „Jutrzeńko dzień zbawienny znacząca” ( tłum. z roku 1792 przez unickiego ks. Tymoteusza Szczurowskiego)
Żal mi gospodyń tak gdy się trudzą każdego ranka usuwać z domu kurz, kurz, ostateczne ciało bezcielesności. Miotły zmiotki odkurzacze miotełki ściereczki szmaty błazen hałasy ekwilibrystyczne style biczem spadają ruchy na udomowiony kurz. Każdego ranka balkony i okna amputują czynność i ekscytację; odcięte głowy podskakują jak jojo ręce wystają i wiją się z bólu jakby je coś szlachtowało ze środka porozrywane ciała połówki, przepiłowane schyleniem. Jeszcze jedno kruszenie Kompletności. Jedynie się kruszy nawet zanim zaistnieje się kruszy tak jakby to było dla niej właściwie celem by nie być. Kompletne życie mówi ci ktoś.
Od kiedy to kompletne
połamaną miarą którą trzymacie
mierzymy?
Godna pożałowania Kompletność.
Korpulentna włóczy się postrzelona.
Wariatka wołają za nią zubożałe wielkości.
Trzep trzep niech kurz wyjdzie ze szpar niech wyjdzie z głębokich gniazd snu, prześcieradeł i pierzyn. I te chwile gdy wystraszone ciało rzuca się nocą i wyje Boże mój zatracam się, wytrzepane zostaną i one jak kurz, kurz strata i strach jak ja nie znoszę tego wytrzepywania życia mojego wewnętrznego na zewnątrz. Spuchnięte poduszki snu przeraźliwie tłuczone pięściami i boję się drżę niech się w puch nie obrócą; kryształowymi testamentami snów są napchane. Wszystkie sny sen odziedzicza człowiek żadnego. Drżę, takie pandemiczne wydziedziczenie nie zniosę by i je trzepano jak kurz. Trzepanie dywanów niech wyjdzie kurz z gniazd deseni niech runie z koloru mostów. I ten śpieszny krok to opętane tam i z powrotem po domu w płytkiej lojalności dywanów by nikt z dołu nie usłyszał co łazi by nie usłyszał co razem nie łazi, i to wytrzepią jak kurz jak ja nie znoszę tego wytrzepywania życia mojego wewnętrznego na zewnątrz.
Żal mi gospodyń wysiłku ich bezpłodnego. Kurz nie znika, nie maleje. Od czasu do czasu znika czas czas nowy by spotkać nowy pakt kurzu zawarty zostaje. To wszystko co chroni nas przed nim – Czystość i Stabilność – to środki jej powrotu. Przynoszą go te pierwsze i najlepsze. Nigdy nie widziałam bardziej zakurzonych powierzchowności niż one. Nawet Światło nieskazitelne radosny transport kurzu; prawdziwy cud widzieć go jak zastygły przechodzi przez promień słońca jakby stąpał po ruchomych schodach tych nowoczesnych, usypiających z wykastrowanymi stopniami. Przenosi się widoczny jak grubo mielony wiatr by ponownie wpaść otwartym oknem swoich wolnych praw. Nasz byt dom jego i przyszłość jego. Ja bałaganiara, daję mu osiąść. Dociekliwy na grzbiecie książki o Sędziwości. Na rozsądnej fotografii moich dzieci gdy te nosiły mnie białą wykrochmaloną idealnie okrągłą Matkę luźno od środka wszytą ukrytymi rzadkimi fastrygami w szkolnym fartuchu. Teraz w Dorosłość ubrane są moje dzieci ich fartuch kurz teraz nosi okrągły kołnierzyk, mnie nosi Matka kurz właśnie tak powinny być szyte więzi i zależności, rzadkimi luźnymi fastrygami by łatwo dały się odpruć. Nigdy nie odkurzam mosiężnego atlety zdobiącego wielki zegar z mosiądzu. Tak umięśnione jego kończyny zdają się być rozsrożone. Być może zmuszają go by ćwiczył coś bardzo niewidzialnego, może czas ćwiczyć, może czas chce móc szybciej biec niż biegnie. Wynik który raduje kurz. Siedzi na moim lustrze swoim lustrze, dałam mu je w prezencie. Jałowy przedmiot, cóż miałabym z nim począć. Przestałam hodować na nim swoje twarze ochoty już nie mam by orać zmiany i duplikować się odmienną. Daję mu posiedzieć daję mu przychodzić kubłami niech przychodzi niech rozsypie się nade mną jak zmielona opowiastka wielkiej historii, daję mu przychodzić szybko szybkiemu jak ten czas co trenuje biegać szybciej niż biegnie i siedzi sobie głęboko opasły kurz daję mu siedzieć, wzrasta opaśle mnie pokrywa, pozwalam mu by mnie okrył pozwalam ______ pokrywa mnie byś mnie zapominał pozwalam mu byś mnie zapomniał pozwalam ______ zapominasz mnie ______ mnie zapomnieć ______ pozwalam ci bo nie znoszę tego wytrzepywania życia wewnętrznego na zewnątrz.
z tomu „Moje ostatnie ciało”, 1981 tłum.: Leszek Paul
Mów. Powiedz coś, cokolwiek. Tylko nie stój jak stalowa nieobecność. Przynajmniej jakieś słowo wybierz co wiąże cię mocniej z nieokreślonością. Powiedz: “niesprawiedliwie” “drzewo” “gołe”. Powiedz: “zobaczymy” “niewymierzalny” “ciężar”. Jest tyle słów śniących o życiu ulotnym, niezależnym z twoim głosem.
Mów. Przed nami tyle morza. Tam gdzie my się kończymy zaczyna się morze. Powiedz coś. Powiedz “fala”, co nie zastyga. Powiedz “łódź”, co tonie gdy ją przeciążasz chęciami. Powiedz “chwila” co tonąc pomocy woła nie ratuj jej mów “nie słyszałem”.
Mów. Mają słowa pośród siebie wrogów mają rywali jedno z nich cię zniewoli uwolni drugie. Słowo z nocy wyciągnij na los szczęścia. Całą noc na szczęście. Nie mów “cała”, mów “znikoma” co pozwoli ci odejść. Znikome uczycie, żal cały mój własny. Cała noc.
Mów. Powiedz “gwiazda”, co gaśnie. Ciszy nie pomniejszy jedno słowo. Powiedz “kamień” co niezłomnym jest słowem.
Właśnie tak, tak po prostu tak nazwę ten spacer nad morzem.
W końcu gwoźdź de grâce wbiłam w pasję moją ciebie Wykończonoćjest w krzyż ten we mnie i poza
i tak bez lamentów
obojętna ściągam
zawinięty w białe prześcieradło
moich włosów
banitę zgasły pocałunek mój
z odrzekających się twoich nóg
z kwaśnych twoich ust
unoszę go sama
nie ma już nawet
ideologi tego ciężaru który
nabywa pozbawienie kiedy
dziedziczy go historia
jakże lekką pozostała mojej namiętności śmierć do ciebie oczywiste ciało wykradziono ze środka policz ile wieków krzewiło się szalone wijąc się na twoim lodowatym zaczepione odrzekaniu
i teraz kiedy odchodzą
Mojry mirrę niosące jedna za drugą
sama zostałam w tym pustym zdarzeniu
uchylam wieczko co przykrywa
te tutaj zwłoki co piszę
i smutna śmiejąc się zauważam
w jaki zmarszczony stetryczały obyczaj
przerodził się mój eros
jakim to gratem śmiesznym i daremnym
nie odpowiadanie twoje
Wykończonoć jest, Jezu mój.
Celebrowałam jednak pobożnie obyczaj bólu i w tym roku.
z tomu "Przeprowadziliśmy się ościennie", 2007
tłum.: Leszek Paul
Płacząc opisuje
jak to obrócili w ruinę jej dom złodzieje
zabrali jej biżuterię łajdaki i pogwałcili
starej kobiety wartości.
Nie cieszy się?
U mnie od lat już nie postawił
żaden złodziej nogi w domu
nawet na kawę.
Rozmyślnie briki nie chowam.
Za każdym razem wracając modlę się
by drzwi wyłamane kły znaleźć
by światła drżały jakby co dopiero
z wysokiego trzęsienia łbem się zderzyły
bym ujrzała ukradzione wota pogrzebowe
zmumifikowanym królestwom zwierciadła
bez mała w łazience ktoś się golił
i na moim łysym dotyku broda wyrosła
związane na podłodze spoczywało tego wszystkiego podważanie
a z kuchni by rozlewnie nadciągała para
ciepłego hojnie cynamonem posypanego dreptania.
Piątek dzisiaj pójdę na ryneczek
przejdę się po zdekapitowanych ogrodach
zobaczę woń majeranku
pojmanego w pęczku.
Popołudniami chodzę ceny roszczeń spadają
przystępną znajdziesz zieleń
w fasoli kabaczkach pelargoniach lilijkach.
Słyszę co dzielnie wysławiają drzewa
obciętym językiem owoców
krasomówcze stosów pomarańczy i jabłek
koloru nabiera krztyna rekonwalescencji
na ziemistych policzkach
jakiegoś wewnętrznego oniemienia.
Rzadko coś kupuję. Bo mówią ci proszę wybrać
Udogodnienie czy problem? Wybierasz a potem
jak udźwigniesz ten nie do uniesienia ciężar
własnego wyboru.
Podczas gdy zrządzenie losu jak piórko. Na początku.
Bo potem na kolana rzucą cię konsekwencje.
Nie do udźwignięcia i one.
W gruncie to tak jakbyś sam wybrał.
Co najwyżej kupię trochę ziemi. Nie do kwiatków.
Do zaznajomienia.
Tam nie ma proszę wybrać. Tam z zamkniętymi oczami.
z tomu „Zapomnienia okres dojrzewania”, 1994
tłum.: Leszek Paul
Dziwią się za każdym razem w hotelach
gdy o jednoosobowy pokój od frontu proszę.
Patrzą na mnie jakbym żądała śmierci z widokiem.
Zastawiłam morze
powiedziałam w tym roku wakacje w górach
może egzorcyzmy szumu lasów uwolnią mnie
od tego diabolicznego syndromu powrotu
co każdą moją ucieczkę natychmiast zniewala.
Gdy w ramiona weźmie mnie pomyślałam jakiegoś drzewa
satyr-pień to i zakorzenię się może.
A w górach to samo.
Pokój bez mała żelazny
a świeże łagodne powietrze dychało antabami.
Otworzyć je siłowałam się relanium
a ono bardziej schorowane niż ja.
Podobnie w Pylos
ta sama chaotyczna ucieczka z Syros dwa lata temu
w Kalamacie przed rokiem po trzykroć gorsza
pociąg przeładowany i płacze chcą
do Aten wracać na nogach.
Taka mania prześladowań zniewala mi przestrzenie.
Twojej nieobecności czyżby mi brakowało ?
Nie jeżdzi ze mną zostawiam ją w domu.
Bezwzględny wymóg odmiany nie deptania mi po piętach.
Jakże nienasyconym jesteś Nieodgadniony.
Klarowności tyle zagarnąłeś dla asekuracji
i uzdrowiskiem swoim uczyniłeś
ten nieodgadniony mój symptom wrogi.
Wracać natychmiast. Autobusem taksówką
może złapię jakiś księżyc co też
pusty na plac wraca.
Druzgocący zwyczaj. Nic poza tym
no to zobaczymy jak ja wrócę gdy mi się nie spodoba
z twoich zaświatów Nieodgadniony.
z tomu „Zapomnienia okres dojrzewania”, 1994
tłum.: Leszek Paul
Beczało koźlę uparcie ochryple.
Otworzyłam piecyk z gniewem co wrzeszczysz spytałam
goście cię usłyszą.
Twój piecyk nie grzeje, beczy
zrób coś inaczej wyposzczone zostanie
święto okrucieństwo to wasze.
Język grecki podobnie jak polski ma raczej swobodną składnię. Szyk wyrazów w wierszach Dimouli choć bardzo często “niepoprawny” jest jednak zawsze perfidnie określony symantycznym potrzebami, czy raczej zasadzkami, służącymi wieloznaczności i będącymi dla tłumacza niezłym utrapieniem. Tu jednak nie chodzi o efekty brzmieniowe, czy też podobne “poetyckie” zabiegi. Oto typowa zabawa-zasadzka Dimouli: (…)Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα (…) wydaje się, że nic prostszego być nie może: Otworzyłam piekarnik rozgniewana co wrzeszczysz powiedziałam…rozgniewana? Dosłownie tłumaczone : z gniewem powiedziałam. Rozgniewana bo raczej tak się mówi, podobnie zresztą i po grecku: θυμωμένη. Z gniewem powiedziałam, czy piekarnik z gniewem? Do tego całe to podobieństwo θυμός (thimos = gniew) i θύμα (thima = ofiara). Tak więc chyba to piekarnik z gniewem bo skoro powiedziała to nie była rozgniewana. Nie wstawia przecinka, który usunąłby jakiekolwiek wątpliwości, tak jak to robi dalej, pisząc: (…)Twój piecyk nie grzeje, beczy(…). Przynajmniej jesteśmy pewni, że to nie piekarnik beczy…Tym razem udało się przełożyć tą minę, niestety nie zawsze jest to możliwe. Miłej zabawy
Tutaj, uniknąłeś przygody
by zaistnieć ponownie
jest tylko twoja ręka
w kwadratowej nocy fotografii.
Jak zmartwychwstanie tnie papierowy wszechświat
samotna i wznosi się do góry,
jak naraz
co uchyla Trochość świata.
Z cztery na cztery niebo gdzie się zaczyna?
Duszenie się wymiarów
jest przecież nasieniem cudów.
Przekręcam fotografię
bo uzależnia
długotrwałe używanie cudów.
Tutaj przypomina rękę
co odcięła się od ciała tancerza
w chwili gdy krzyknął opa,
bo inny obrót szykowałaby dusza
a inny mogłoby ciało.
Przeciwstawny rytm które łamie
melodie
i kończyny.
Przekręcam fotografię.
Ręka co spaceruje
w cichym podłużnym wrześniu
licznych i niemych prawd.
Tutaj, ręka co zaraz wyryje
jedno do zobaczenia wkrótce
na pierwszym kamieniu ludzi.
Życzenie wschodzi gdy zasiane jest
w glebie fotografii jedynie.
Jeden mały ruch
ręka ponownie zmienia
śluby zawieszenia.
Teraz, podobna pieszczocie wznoszącej się
po długich włosach pamięci.
Ach, na co tyle podobieństw
na tym jedynym świecie?
Daję zdjęciu upaść.
I ręka twoja zostaje
dłoń odwrócona
ku chmurze chiromantce jakiejś
co czyta:
z tobą nie widzi by mnie łączył
wspólny wysiłek przy jarzmie.
Razem nie uniesiemy
ani zmarłego z ziemi
ani kwiatka.
z tomu: „Trochość świata", 1971
tłum.: Leszek Paul
