Tag: Athina Papadaki

Z tomu “Dziś”

Athina Papadaki

Trzy wiersze z cyklu “Wyznania”

Suweren do sukcesora

Tak długo jak droga
ociąga swe nadejście
tak długo nadzieje
zdają się być wieczne.
Odrzuć trwogę,
dąży ku starości.
Krok postaw.
I niech usłyszą stąpanie
prawo religii.
Wszystko w tobie,
przywołaj jako cenne
nawet potknięcie.
Być może właśnie tak,
koi nieznane.

—————————–

Marmur do pomnika bohatera

W kamieniołomach
demon się rodzi.
I jakże liczni ci
co kształt mu nadali.
Liczni przyjaciele
oddawali ci cześć.
Teraz zwinięci w spiralach czasu,
na cokole zostawiają
od święta
sól i chleb.
Słów nie słychać.
Ja od prehistorii kamienia.
Dotrzymuję ci towarzystwa.

—————————–

Asceta do Chrystusa

Światłem robaczków świętojańskich,
otworzyć przejście
do tolosu próbowałem.
Każdy swoją własną drogą
ku nieprzeniknionemu.
Eremita,
widziałem na pustyni.
Jak schronienia szukasz i ty
we własnym cieniu.

z “Dziś”, 2021, tłum.: Leszek Paul

Ceremonia

Athina Papadaki

Ceremonia

Mama powiedziała:
Wchodź po schodach.

Lśniąca balustrada z brązu
niska,
lwy kamienna dżungla.
Zaryglowała mój umysł
niewidoczna miłości
sieć.

Zgrabny taniec i raj,
pełna radości stąpałam po marmurze
po tych najbardziej płytkich jego fałdach.

Wchodziłam.
Antarktyda w pełni chwały

____________morze

zanim je w ramiona przytuli adriatycka bora
i w lód przemieni.
Ślubną moją noc rozświetlił
deszcz kandyzowanych migdałów

____________ pozbawiony

miłości cukrzonej

____________ migdał

będzie cierpiał myślę
i

dziergam
dziergam
dziergam
dziergam

____________ parzący dziób łajby w domach ze złotym stropem.

Krąg kwiaty,
ubrania
co przy spędzie bydła muczy.

Gdy wino dotknęło
stare szkło
ono śmierć
kontemplowało.

W dniu ślubu babcia wyzionęła ducha.

Naszyjnik pyszności
ze szczęścia mnie odzierając

____________ to że i ból własne odwieczne
____________ rytmy dowiedziałam się przynosi.

Sukienka ślubna i grób.

Krzywy dom
krzewy róż w fundamentach.
Stare srebrne
i te bawełniane
z kapitałochłonnymi marzeniami.

Liście wawrzynu trzymały kształt wieńca
a wieńce kształt naszej głowy.

Ja panna młoda,
poślednie płótno
i blask
i dachówka
co ponownie w glinę się nie zamieni.

Ubrana w białą suknię
by łatwo ognień mnie rozpalił,
wysokie obcasy
by bezpańskie psy całego świata przestraszyć.

Ja panna młoda
z trucizną w antycznej fiolce
jeszcze zanim wymierzę zemstę.

Ogarnięty umysł

rodzinna
dach.

Urwiska nadeszły później.

Pokraczny dom
umeblowany
godzinami
minutami
sekundami.

Jak długo trwa galop gwiazd po skórze?

z „Ziemia raz jeszcze”, 1986

Gospodyni

Athina Papadaki

Gospodyni

Godzina wytchnienia
ręce skrzyżowane na plonach.
Mąkę należycie odmierzyłam
ale wydałam się nie wystarczająco słodka.
Inaczej przecież być nie mogło.
To moje życie, korytarz
łączący sypialnię z salonem.
Coś więcej?
Nie śmiem powiedzieć.
Coś wsysa mnie podstępnie,
ściany jak Patriarchowie w bieli, wysławiają
moją pracę.
Gdy się pochylam
nie widzą,
że wyciskając szmatę
moje łzy spływają ku ich korzeniom.

z tomu: „Owieczka oparów”, 1983, tłum.: Leszek Paul

Sprzęty kuchenne

Athina Papadaki

Sprzęty kuchenne

Sprzęty kuchenne liściaste
co wieczór,
aż do chwili gdy ochrzczą w samoświadomości
ostatni swój cierń.

Durszlak
rondel
patelnia.

Nigdy nie zapominam
zawsze na klucz zamykam drzwi, na palcach stąpam
by nikt im nie przeszkadzał
tak że
każdy dzień wstając
znajduje roślinożerne moje wiersze.

z tomu: „Owieczka oparów”, 1983, tłum.: Leszek Paul

Macica Matka

Athina Papadaki

Macica Matka

Macica
Matka
w białym nakryciu głowy
odwieczna dłoń
kręcąca kołowrotkiem i ziarnem
aż
zboczy
w stronę ostatniego bólu.

Ciąża.

Królestwo bez bastionów, jedynie woda co mówi.

W niewyuczonej procesji gwiazd
mózg nie przez człowieka stworzony
ich własny.

Nadchodzi pierwsza.

Kobieta w całej szerokości cienia
z chustą oblężenia
w oczach.
W czwartek narodzona proroctwo znaczy.*

Narzuci schody i klęczenie.

——————-Piękna
by prawdziwej piękności
nigdy nie potrzebowała.

Druga z kolei
określa jej miejsce
studnią artezyjską.
Kąpieliska
by ujarzmiła
namiętność
lecz nie wiedzę.
——————- Pszczoła,
tam gdzie język
szuka już
gorzkiego smaku.

Ostatnia
——————- furia o podwójnym ostrzu
sandały już ku Ekbatanie
kurz Sparty na otoku.

To poświęcenie daleko pójdzie
głęboko w kamieniołomy
z światłami rażącymi na ludzi
zakręcie.
Trudna droga
niewiadoma,
od serca do ust kilometry głębi
pustynnej.

I pamiętaj
życie ruchomą górą,
ileż cieni ileż ogrodów nowych.

Potem gdy wyślizgują
się z jej rąk
ryby olbrzymie srebrne
zwalnia zawór morza
w śnie
tam gdzie ani tlenu ani oddechu nie ma.

I pierwszy płacz w przestrzeni
stąpnięcie lwicy.

* Patronem osób urodzonych w czwartek, zgodnie z astrologią jest Jowisz (Δίας). Osoby urodzone w tym dniu to silni indywidualiści, odpowiedzialni i dzielnie dążący do perfekcjonizmu do celów. Cechuje je silne poczucie sprawiedliwości, szczerość i talent organizacyjny.

z tomu: „Ziemia raz jeszcze”, 1986, tłum.: Leszek Paul

W kuchennych szafkach

Athina Papadaki

W kuchennych szafkach

1

Te tutaj lniane świadectwa miłości
obrusy, serwetki
co obejmują stół
lub kolana
są tym co mnie niweczy?

2

Pewnego dnia talerze ukażą
swe wewnętrzne światło
ziemią czy szkłem,
wysławiając ręce mojej mamy.
Masywy, masywy górskie wprawi w zadumienie
to tutaj katharsis.

z tomu: „Owieczka oparów”, 1983, tłum.: Leszek Paul

Wielka ucieczka od zlewu

Athina Papadaki

Wielka ucieczka od zlewu

1

O ceremonio palców
o przepierko.
Tam mydło zielone, garść gęstej oliwy
na marmurze.
Tam nieugięta farbka, wtargnięcie bez mała
na terytorialne wody bieli.
Gdzie
plecy parują
w jakich to plenerach!
Ługu i czarnego kotła dymy.
Akwedukty rozciągają się od mojego kręgosłupa.

Zmierzcha w słoiku konfitur.
Obłoki, gotowania obłoki, przynoszą zimę do kuchni.
Co dorzuciłam? Jakąś ozdobę.
Odstępuję na chwilę.
I zmienia się posadzki pływ.

Inne ujęcie.
W koszyku, świeżutkie bakłażany
młode wdowy
przełamują swoją żałobę
odrobiną purpury.
Kusi mnie
parujący talerz pomarańczy.
Lecz te
rybie łuski w zlewie, taka tymczasowość.

Powieki zamykają się mi ku daremności.

Unoszę w światło kryształowe kieliszki,
są czyste?
Rzucają romby diamentu na moją twarz,
ciemna
wymyka im się jak struga.
Bzy, lilaki z targu
rozpościerają mnie aż do nieba.

Owieczko oparów, ratuj moje rozedrgania.

2

Szybkowarze, opar twój
brzoza szemrząca, unosi się.
Przebija beton.
Łudzi się taras na dachu.

Niewola moja niczemu nie równa.
W szafkach wysprzątane?
Tak mamo, odpowiadam.
Środki czyszczące
oregano
puszki z mlekiem
gumowe rękawiczki.

Przemieniam się cała w biel.

Zawieszona.

Do kogo należę w takich chwilach?
Kapryśność księżyca przygniata mnie bez końca.

Rzadko staję się jego pełnią.

Wieczór.
Kran skrystalizował się w ołówek.
Dzisiaj gotuję już na wtorek.
Pod swoim białym całunem
w otwartym garnku żegluje kapusta.
Bezprzykładnie trwonię samą siebie.
Skąd jest to światło przenoszące ogrody krzyknęłam
i nagle wszystko pogrążyło się głęboko do kolan
w lśnieniu co zostawiała gruba sól.
Ach, co za ból.
Wyłączyłam okap.

Niech zapłacze ściana rzewnymi łzami oparów.

z tomu: „Owieczka oparów”, 1983, tłum.: Leszek Paul

Prasowanie

Athina Papadaki

Prasowanie

Chmury o kształcie mózgu
cwałują po czystej szybie
lazur wstaje
prasuję
świeżą koszulę w wachlarzach pary.

Porządek rzeczy mnie odpycha.

Ciężką kotwicą nazywa mnie morskie dno; tak więc jestem niezbędna.

Jednak
schylam się ku dezercji tak jakbym nie przeszła
nigdy przez linie Lilii Zwiastowania.
Patrz, oto ona
planeta nasza i jej kosztowne wymogi!
Tyle odporności trzeba bym nie ugięła się tej dostojnej gospodyni.

Wiele już lat
ten kosz na bieliznę
pełen ubrań co jak stulone owieczki
pęta mnie
pożera mą piosenkę.
Prawie wpadam w panikę.
Szukam jakiegoś imienia dla moich nagich łokci.

Podczas gdy
mebel w milczeniu
wpatruje się w morze
ja na nim szukam oparcia,
i kurz jego na moich palcach jest mi przednim towarzyszem.

z tomu: „Owieczka oparów”, 1983 tłum.: Leszek Paul